Onlangs viel mijn oog op een rake bewering over vrijheid van meningsuiting.

Je mag zeggen wat je denkt.
Maar het hoeft niet natuurlijk.

Wat is wijsheid in dezen?

Er zijn zoveel mensen die ronduit voor hun mening uitkomen. Vaak gebeurt dat zonder nadenken, zonder kennis van zaken, zonder intelligentie of  zonder de consequenties te kunnen overzien. De situatie is vaak de vriendengroep, de kleedkamer, de lunchpauze of de verjaardagsvisite. En die ene met de grootste mond lokt de ander uit om een duit in het zakje te doen.

Ik noem het vaak de roeptoeters.

De televisieprogramma’s met vaak ronde, rechte of ovale tafels voorzien van hapjes die je beter niet proeven zult, kunnen we ook uittekenen. Ze pretenderen de mening van de kijkers aan bod te laten komen, een opinie te presenteren.

Stijlen verschillen nog al. 

• Programma’s met presentatoren, die zichzelf ook graag horen praten

• Programma’s die een duidelijk politieke voorkeur hebben

• Programma’s die er een ‘dolkomische’ show van maken met veel onzin en lachminuten

• Programma’s die een tegengeluid met veel afkeuring en onzin verkopen
• Programma’s die steeds dezelfde gasten uitnodigen

Je zit natuurlijk zélf te zappen, dus je hoeft niet te kijken of te luisteren naar het gepresenteerde aanbod.
Mijn wens is wat meer nuance!